Lachend het nieuwe jaar in

De laatste televisieavond van het jaar is net zo gevarieerd als heel 2011. Al ligt er wel meer de nadruk op lachen. Humor is dan ook de beste remedie tegen een oudejaarsdepressie of naderende Nieuwjaarsstress. Dus wordt het heel gezellig met een speciale aflevering van Ik Hou Van Holland, die geheel in het teken staat van alle winnaars van 2011.

Linda de Mol brengt de sfeer in de studio weer tot een kookpunt, vergezeld door vele gasten, zoals Nick en Simon, Glennis Grace, Wilfred Genee en nog een aantal anderen. Daarnaast zullen er nog vele verrassingen volgen.

Samen met veel heerlijke oliebollen, champagne en het nodige vuurwerk wordt er met veel humor teruggeblikt op 2011. Dit moet toch wel een topuitzending worden? Ik zeg: kijken!

Six word Story

'Lach om jezelf, niet om anderen'

Een onstuimig begin...

Ik was achttien geworden en dit betekende natuurlijk maar één ding: lessen! Ik kreeg meteen mijn eerste les op mijn verjaardag. Een beter begin van deze dag kon ik me niet wensen!

De eerste instructie die ik kreeg was om plaats te nemen achter het stuur. Dit lukte me aardig. Vervolgens werden mij een paar dingen uitgelegd zoals gas geven en remmen.

Na deze instructies moest ik er aan geloven. Ik trapte vol het gas in en ZOEFFFF, weg was ik! Mama stond me voor het raam uit te zwaaien, maar ik was in geen velden of wegen meer te bekennen! Mijn instructeur was blij dat ik zo enthousiast was, maar ik moest wel proberen om dit met iets meer beleid te doen. Vervolgens reden we naar een rustiger pleintje, waar ik op een meer gedoseerde manier kon leren om te remmen en gas te geven. Uiteindelijk heeft dit alles toch tot een welverdiend rijbewijs geleid en kan mama mij voortaan rustig uitzwaaien.

En de winnaar is…

Als verrassing voor mijn communie, kreeg ik tien paardrijlessen cadeau bij ’t Zwarte Water. Ik was hier super blij mee en kan me nog verschillende jaloerse blikken herinneren van wat vriendinnen, die zich even later ook hadden aangemeld.
Elke zaterdag was ik weer opnieuw gespannen en benieuwd op wie ik die dag zou mogen rijden. Eén ding was zeker: ik had ontzettend veel plezier in het paardrijden en omdat dit thuis ook opgemerkt werd, mocht ik er langer mee doorgaan.

Sunny was mijn lievelingspaard, alhoewel Snoopy en Flylight het toch ook altijd wel goed deden.

Om de zoveel tijd was er een dressuurwedstrijd waar je je voor kon inschrijven. Ik vond dit altijd wel spannend en leuk tegelijk en deed hier graag aan mee.

Zo was ik een jaar of tien en was er weer een wedstrijd aangebroken. Strak van de zenuwen stond ik te wachten tot ik mocht beginnen. Toen mijn naam vervolgens werd geroepen, stapte ik met Flylight de bak in. Ik volgde netjes de instructies op die me werden gegeven en voor ik het in de gaten had, was de kuur alweer voorbij. Daarna was het wachten totdat iedereen aan de beurt was geweest, de punten geteld waren en de prijsuitreiking begon.

Ik kon nooit goed tegen dat wachten. Zenuwslopend was dit! En dan het moment dat de prijsuitreiking begon en je de bekers zag schitteren in het licht! Als ik er nu aan terugdenk, voel ik spontaan weer die spanning in mijn buik! Het heeft duidelijk zijn sporen nagelaten.

Ze begonnen achteraan bij nummer dertien. Langzamerhand liep dit terug naar tien, negen, acht. Nog steeds was ik niet aan de beurt geweest. Zeven, zes. Lichtelijk in paniek zat ik om me heen te kijken. Ik begon me serieus af te vragen of ze me niet vergeten waren! Vijf, vier, drie. Nog steeds werd er geen Inge genoemd. Nu werd het helemaal mooi. Bij twee werd ik nog steeds niet genoemd. En toen ineens: “Op de eerste plaats is geëindigd: Inge van der Velden!” Wat? Ik? Serieus? Helemaal overdonderd door het feit dat ik zojuist had gewonnen, liep ik naar voren om die mooie beker in ontvangst te nemen. Die paar minuten geleden dat ik nog twijfelde of dit wel de werkelijkheid was, vergat ik meteen toen ik die mooie beker in handen had. Een mooi moment om nooit te vergeten!

Deze beker heeft nu al verscheidene jaren een mooi plaatsje weten te bemachtigen op mijn boekenrekje, naast een paar andere bekers die ik ooit gewonnen heb. Met trots kijk ik hier op terug. Van het paardrijden heb ik uiteindelijk vijf jaar lang plezier gehad.

Daar was laatst een pissebed

Daar was laatst een pissebed
niet te bestrijden of te benijden
leeft in het donker, op het toilet
en loopt daar kans om te worden geplet.

Is dan de badkamer een beter oord
lekker koel water, tegen een kater
maar ook hier wordt hij weer ruwweg gestoord
en door de hitte daar bijna gesmoord.

Dan buitenshuis, onder bladeren en puin
mieren in nesten, zit hij te pesten
valt niet erg op met zijn schildje zo bruin
leidt al zijn vijanden zo om de tuin.

Ook de compostbak staat op het menu
samen met wormen, wijzigt hij vormen
maar door een klap van een individu
slaat voor het beestje het laatste uur nu.

Kiekeboe!

Een gebeurtenis op een mooie, gezellige zomerdag eindigde in een spannende ontknoping. Ik was lekker in de tuin aan het schommelen en had plezier met mijn broertje en zusje. Toen mama even wegliep om drinken te halen en even later terugkwam, was ik spoorloos verdwenen. Broer en zus wisten van niks. Na alles afgezocht te hebben, raakte mama in paniek. Er was inmiddels al een uur verstreken en er was geen Inge te bekennen. De buren werden geraadpleegd en de straat werd systematisch doorzocht.

Ineens kwam het moederinstinct naar boven en toen dacht mama: “Ze zal toch niet in bed zijn gaan liggen?” En jawel hoor, daar lag ik tevreden met een duimpje in mijn mond te slapen. Van opluchting pakte mama mij stevig vast en knuffelde me flink. Ik schrok me dood en was me van geen kwaad bewust en van de schrik barstte ik in huilen uit. Eind goed, al goed?

Nieuw gezicht in de kerstal

Het was 5 december 2000. Het was pas een maand geleden dat onze trouwe hond Droes was overleden. Ik was hier erg verdrietig over en wilde graag weer een nieuw vriendje. Tot mijn grote verrassing kreeg ik toen te horen dat ik een konijn mocht gaan uitzoeken. Ik was helemaal door het dolle heen. Het kon niet snel genoeg gaan en ik wilde meteen naar de dierenwinkel hier bij ons in het dorp. Ik had van tevoren al een lijst met namen bedacht voor mijn toekomstige konijntje. Toch was het nog een hele klus om te moeten kiezen tussen al die schattige, kleine kopjes die zaten te wachten op een nieuwe familie. Nog niet helemaal overtuigd, zijn we toen naar de Boerenbond in Aarle-Rixtel gereden. Het duurde niet lang of ik was verkocht. Daar zat ze dan, mijn kleine Flosje. Het leek wel liefde op het eerste gezicht. Eén blik en ik was verkocht. Of het wederzijds was, valt nog te betwisten... We mochten haar meteen meenemen, dus je gelooft me vast wel als ik zeg dat ik op dat moment het gelukkigste kind op aarde was! 

December is natuurlijk ook de maand van kerstmis. Ik weet nog dat we een mooie kerstboom in huis hadden gehaald. Samen met de familie, hadden we deze boom mooi versierd. Flosje hield er van om in huis rond te rennen en liet dan ook regelmatig wat sporen na. Op een gegeven moment waren we haar kwijt. Ik was helemaal in paniek en wist niet waar ik het zoeken moest! Na lang zoeken, bleek dat mevrouw zich had genesteld in de kerststal, lekker in het stro! Opgelucht en lachend wist ik niet hoe snel ik een camera moest gaan zoeken om dit moment vast te leggen. Wat een boefje was het toch ook! Je kunt je na dit verhaal vast wel voorstellen dat ik nog veel leuke momenten mee heb mogen maken met Flosje. 

Internationale communicatie

Ik herinner het me als de dag van gisteren. We waren met het gezinnetje op vakantie in Denemarken. Ik was 7 jaar en kon mijn geluk niet op in de zandbak. Uren kon ik me daarin vermaken! Nieuwsgierig naar alles wat er om me heen gebeurde. Van jongs af aan was communiceren al heel belangrijk voor mij. 
Tijdens het spelen in de zandbak probeerde ik in contact te komen met andere kinderen. Mijn beste openingszin die ik in heel mijn leven heb gebruikt was dan ook: “Bien you Hielands?” Ik weet nog goed dat het meisje waar ik tegen begon te praten geen touw kon vastknopen aan hetgeen ik haar zojuist gevraagd had en om er nog even een schepje bovenop te doen, deed ik een tweede poging. Deze was als volgt: “Bien you Hoeloends?” Het meisje waar ik een gesprek mee probeerde aan te knopen wist van gekkigheid niet wat ze moest doen en liep op een gegeven moment zelfs weg. 
Daar zat ik dan, als 7 jarig kind, spelend in de zandbak, geen idee hebbend wat er nou precies was misgegaan. Helemaal beduusd van wat er zojuist was gebeurd, liep ik terug naar onze tent om het ‘nieuws’ aan papa en mama te vertellen. Schaterlachend word ik tot op de dag van vandaag herinnerd aan het feit wat me die dag is gebeurd. 

Spelen met woorden

Eten en drinken is een belangrijke levensbehoefte voor de mens. Voor mij is humor een echte levensbehoefte. Hoe cliché het ook klinkt, “Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd” omschrijft goed hoe ik hier tegenaan kijk. 
Humor is voor mij tevens een vorm van communiceren. Hier was ik op vroege leeftijd al mee bezig. Zo weet ik nog heel goed dat als we vroeger in de file stonden, ik altijd zei: “Wat een lange flat!” Of als het niet zo’n mooi weer was dat ik het maar slordig weer vond. Om maar niet te beginnen over het feit dat wanneer ik niet lekker geslapen had, ik zei dat ik in stukjes had geslapen. 
Misschien een vreemde manier van communiceren, maar voor mij was dit effectief en men wist altijd wat ik er mee bedoelde. 
Tegenwoordig is mijn woordkeuze een beetje genuanceerder, maar wel heel erg herkenbaar voor anderen.