En de winnaar is…

Als verrassing voor mijn communie, kreeg ik tien paardrijlessen cadeau bij ’t Zwarte Water. Ik was hier super blij mee en kan me nog verschillende jaloerse blikken herinneren van wat vriendinnen, die zich even later ook hadden aangemeld.
Elke zaterdag was ik weer opnieuw gespannen en benieuwd op wie ik die dag zou mogen rijden. Eén ding was zeker: ik had ontzettend veel plezier in het paardrijden en omdat dit thuis ook opgemerkt werd, mocht ik er langer mee doorgaan.

Sunny was mijn lievelingspaard, alhoewel Snoopy en Flylight het toch ook altijd wel goed deden.

Om de zoveel tijd was er een dressuurwedstrijd waar je je voor kon inschrijven. Ik vond dit altijd wel spannend en leuk tegelijk en deed hier graag aan mee.

Zo was ik een jaar of tien en was er weer een wedstrijd aangebroken. Strak van de zenuwen stond ik te wachten tot ik mocht beginnen. Toen mijn naam vervolgens werd geroepen, stapte ik met Flylight de bak in. Ik volgde netjes de instructies op die me werden gegeven en voor ik het in de gaten had, was de kuur alweer voorbij. Daarna was het wachten totdat iedereen aan de beurt was geweest, de punten geteld waren en de prijsuitreiking begon.

Ik kon nooit goed tegen dat wachten. Zenuwslopend was dit! En dan het moment dat de prijsuitreiking begon en je de bekers zag schitteren in het licht! Als ik er nu aan terugdenk, voel ik spontaan weer die spanning in mijn buik! Het heeft duidelijk zijn sporen nagelaten.

Ze begonnen achteraan bij nummer dertien. Langzamerhand liep dit terug naar tien, negen, acht. Nog steeds was ik niet aan de beurt geweest. Zeven, zes. Lichtelijk in paniek zat ik om me heen te kijken. Ik begon me serieus af te vragen of ze me niet vergeten waren! Vijf, vier, drie. Nog steeds werd er geen Inge genoemd. Nu werd het helemaal mooi. Bij twee werd ik nog steeds niet genoemd. En toen ineens: “Op de eerste plaats is geëindigd: Inge van der Velden!” Wat? Ik? Serieus? Helemaal overdonderd door het feit dat ik zojuist had gewonnen, liep ik naar voren om die mooie beker in ontvangst te nemen. Die paar minuten geleden dat ik nog twijfelde of dit wel de werkelijkheid was, vergat ik meteen toen ik die mooie beker in handen had. Een mooi moment om nooit te vergeten!

Deze beker heeft nu al verscheidene jaren een mooi plaatsje weten te bemachtigen op mijn boekenrekje, naast een paar andere bekers die ik ooit gewonnen heb. Met trots kijk ik hier op terug. Van het paardrijden heb ik uiteindelijk vijf jaar lang plezier gehad.